زمینه و هدف: با توجه به رابطه معنی­ دار بین سطح مقطع عضلانی (CSA) و قدرت عضلانی، هدف اصلی ورزشکاران درگیر در تمرینات مقاومتی، افزایش حجم و قدرت عضلانی است. دستکاری مناسب متغیرهای تمرینی مانند شدت، حجم، فرکانس، انتخاب تمرین، فاصله استراحت و سرعت برای به حداکثر رساندن هایپرتروفی عضلانی ناشی از تمرین ضروری است. مطالعه حاضر به بررسی تأثیر تغییرات هفتگی تمرین مقاومتی بر ضخامت عضله و سازگاری قدرتی در مردان جوان پرداخت.روش ها: تعداد 30 مرد جوان (سن: 1/37±21/37 سال، قد: 3/34±174/48 سانتی­متر، وزن: 3/45±72/13 کیلوگرم) به طور تصادفی به گروه های تغییر شیوه تمرینی (VAR) یا گروه تمرین سنتی (TRAD) تقسیم شدند. هفته های تمرین گروه VAR شامل انطباق، استرس متابولیک، تنش مکانیکی، آسیب عضلانی و هفته بدون بار تمرینی بود که 2 چرخه از این تغییرات از طریق مداخله تمرینی برای آن ها رخ داد، اما روال تمرینی گروه TRAD در طول دوره تغییر نکرد.یافته ها: هر دو گروه TRAD (P=0/001) و VAR (P=0/007) افزایش قابل توجهی در ضخامت عضله دوسر بازویی (BB) نشان دادند، اما تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده شد (0/012 =P). ضخامت عضله پهن خارجی (VL) در هر دو گروه به طور معنی ­داری افزایش یافت (0/001=P) اما تفاوت معنی ­داری بین دو گروه مشاهده نشد (0/05نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تغییر شیوه ­های تمرین مقاومتی به صورت هفتگی برای هایپرتروفی عضله دوسربازویی مؤثرتر از تمرین مقاومتی سنتی است. با این وجود در مورد عضله پهن خارجی اثر تمرینات VAR و TRAD مشابه می ­باشد.

تمرین مقاومتی، جزء مهم برنامه تمرینی در بیشتر فعالیت های ورزشی است. تمرین مقاومتی کم شدت همراه با محدودیت جریان خون نیز می تواند باعث افزایش قدرت عضلانی و استقامت موضعی شود؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف مطالعه اثر تمرین کم شدت برونگرا با محدودیت جریان خون بر حجم عضله و عملکرد جسمانی فوتبالیست های مردانجام شد. بدین منظور، 40 فوتبالیست انتخاب شدند و به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین مقاومتی سنتی (تعداد = 10)، تمرین مقاومتی کم شدت برونگرا با محدودیت جریان خون (تعداد = 10)، تمرین مقاومتی شدید برونگرا بدون محدودیت جریان خون (تعداد = 10) و کنترل (تعداد = 10) تقسیم شدند. قبل و پس از دوره تمرینی هشت هفته ای، آزمون های قدرت و استقامت عضلانی گرفته شد و هایپرتروفی عضلانی با توجه به روش اولتراسوند اندازه گیری شد. برای مقایسه بین گروه ها از روش تجزیه وتحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد (0. 05 ≥ P). نتایج حاکی از آن بود که گروه های تجربی تمرین برونگرا با محدودیت جریان خون و تمرین سنتی در مقایسه با گروه کنترل در آزمون قدرت بالاتنه افزایش معنا داری داشتند(P < 0. 001). همچنین، در قدرت عضلات پا بین گروه ها تفاوت معنا دار وجود نداشت، اما تغییرات درون گروهی در همه گروه های تجربی افزایش معنا داری را نشان داد. همچنین، استقامت عضلات پا افزایش معناداری را در تمام گروه های تجربی نشان داد. نتایج بین گروهی حاکی از وجود افزایش معنا دار بین گروه تمرینات مقاومتی سنتی با گروه تمرینات مقاومتی برونگرا بدون محدودیت جریان خون (0. 001 = P) و بین گروه تمرینات مقاومتی سنتی و گروه تمرینات مقاومتی برونگرا با محدودیت جریان خون با گروه کنترل (0. 001 =P) بود. تفاوت معنا داری در استقامت عضلات بالاتنه (0. 18= P)، هایپرتروفی عضلات چهارسرران (0. 12= P) و همسترینگ (0. 053= P) وجود نداشت (0. 05

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

سابقه و هدف: عضله عرضی شکم عمقی ترین عضله ناحیه شکم و یکی از ثبات دهنده های مجموعه کمری - لگنی است. مانور تودادن شکم، روش بالینی برای فعال کردن این عضله به صورت مجزاست. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر مانور تودادن شکم بر ضخامت عضلات دیواره طرفی شکم یعنی عضلات مایل خارجی، مایل داخلی و عرضی شکم در دو وضعیت خوابیده طاقباز و ایستاده در زنان و مردان سالم بود.مواد و روش ها: این مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد در 43 فرد سالم انجام گرفت. پس از تکمیل فرم اطلاعاتی، انجام مانور تودادن شکم در وضعیت ایستاده به افراد آموزش داده شد. سپس ضخامت عضلات قدامی - طرفی شکم در دو وضعیت خوابیده و ایستاده، قبل و حین مانور تودادن شکم با استفاده از ابزار اولتراسونوگرافی اندازه گیری شد. همزمان از ابزار بیوفیدبک فشاری، جهت کنترل انقباض عضله عرضی شکم استفاده گردید. از آزمونهای آنالیز واریانس، مقایسه زوج ها و پیرسون جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد و مقادیر p<0.05 به عنوان سطح معنی دار مقدار p در نظر گرفته شد.یافته ها: با انجام مانور تودادن شکم در هر دو وضعیت خوابیده و ایستاده، ضخامت عضله عرضی شکم نسبت به حالت استراحت افزایش یافته بود (p<0.0001). همچنین انجام این مانور سبب افزایش ضخامت عضله مایل داخلی نسبت به حالت استراحت آن در هر دو جنس شده بود (p<0.0001). در حالت کلی تغییر وضعیت سبب افزایش ضخامت هر دو عضله مایل داخلی و عرضی شکم شده بود (p<0.0001 و p<0.03) ولی بررسی تعامل بین وضعیت فرد و حالت انقباضی در تاثیر بر ضخامت عضلانی نشان داد که تغییر وضعیت تنها بر ضخامت حالت استراحت عضله عرضی شکم تاثیر دارد (p<0.02). انجام مانور تودادن شکم و تغییر وضعیت بر ضخامت عضله مایل خارجی تاثیری نداشت (p<0.2).نتیجه گیری: به نظر می رسد که مانور تودادن شکم و وضعیت ایستاده درافزایش ضخامت عضله عرضی شکم موثر باشد، اما از آنجا که در بررسی اولتراسونیک انجام این مانورسبب افزایش ضخامت عضله مایل داخلی هم نسبت به حالت استراحت آن می شود، قابلیت ابزار بیوفیدبک فشاری در نشان دادن فعالیت مجزای عضله عرضی شکم در وضعیت ایستاده مورد تردید قرار می گیرد. پیشنهاد می شود مطالعات بعدی با انجام تصویر برداری سونوگرافیک و ثبت همزمان الکترومیوگرافیک انجام شوند.

میکروپرنده ها از نظر ابعادی اندازه کوچکی داشته و با توجه به جثه ی کوچک و سرعت پروازی کم آن ها، معمولا از جنبه نیروهای آیرودینامیکی همواره با مشکلات زیادی روبه رو هستند و در زوایای حمله پایین دچار واماندگی می شوند. به منظور افزایش قدرت مانورپذیری و بهبود عملکرد ریزپرنده های بال ثابت، از یک روش کنترل غیر-فعال به عنوان موج دار کردن لبه حمله، بر روی بال های آن ها استفاده شده که پدیده واماندگی را خنثی می کند ولی با تشکیل حباب های جدایش آرام در زوایای قبل از زاویه واماندگی، منجر به کاهش ضریب برآ و افزایش ضریب پسای بال می شود. هدف از این تحقیق این است که میزان اثرگذاری پارامترهای هندسی بالواره پایه نظیر ضخامت، محل ماکزیمم ضخامت و انحنای بالواره بر روی عملکرد آیرودینامیکی بال نامحدود با لبه حمله موج دار در زاویه قبل از واماندگی بررسی شود. لذا شبیه سازی عددی حول یک بال نامحدود به روش حجم محدود و با استفاده از مدل توربولانسی شبیه سازی ادی جداشده صورت پذیرفت. نتایج حاصله نشان دادند که افزایش ضخامت و محل ماکزیمم ضخامت منجر به بهبود عملکرد آیرودینامیکی میکروپرنده به ترتیب حدود 10% و 20% شده است ولی افزایش انحنای بالواره مبنا تا حدود 4% اثر معکوس داشته است. همچنین تغییرات ضرایب آیرودینامیکی نشان می دهند که به محل ماکزیمم ضخامت بیشترین حساسیت را دارند.

وقتی تنها از یک طرف با سازه در ارتباط هستیم، یکی از روش های ضخامت سنجی سازه های فولادی بکارگیری روش پراکنش کامپتون می باشد. در این مقاله به علت رفتار آماری شمارش پرتوهای پراکنده شده به بحث و بررسی دقت اندازه گیری ضخامت فولاد پرداخته شده است. با بکار گیری روش آزمایشی و مقایسه آن با شبیه-سازی MCNP این دقت تا کمتر از 2/0 میلی متر بدست آمده است.

از مزایای فرایند فلوفرمینگ دقت بالای محصولات تولید شده با این نوع فرایند است. بیش تر تحقیقات گذشته به بررسی دقت در قطر داخلی محصول در این فرایند پرداخته اند و در زمینه دقت در ضخامت محصول تحقیقات چندانی انجام نشده است. در این مقاله روشی ارائه شده است که با آن می توان تاثیر عواملی مانند ضخامت پیش تولید را در دقت ضخامت محصول بررسی نمود. در این راستا نیروی غلتک ها به صورت توابعی از تغییر ضخامت پیش تولید و خیز مندرل و غلتک شده اند. با استفاده از این توابع، خیز مندرل و ضخامت نهایی قطعه در محیط آن محاسبه شده و نشان داده شده است که تغییرات ضخامت در پیش تولید باعث تغییرات ضخامت با همان توزیع در قطعه نهایی می شود ولی دامنه تغییرات ضخامت کاهش می یابد. در این مورد نتایج تجربی نیز بررسی شدند که نتایج مشابهی را ارائه می دهند. همچنین نیروهای اعمالی به مندرل با تغییر ضخامت پیش تولید بررسی شده و نشان داده شده است که به مندرل نیروهای متناوبی مشابه توزیع ضخامت در پیش تولید وارد می شود. همچنین نشان داده شده است که فلوفرمینگ با سه غلتک نسبت به فلوفرمینگ با دو غلتک، محصولی با ضخامت یکنواخت تر تولید می نماید.

دیاستازیس رکتی (Diastasis Recti) و تغییرات ساختاری در عضلات شکمی، از جمله پیامدهای مهم انجام زایمان به روش سزارین (Cesarean) می ­باشد. تمرینات ورزشی به عنوان راهکاری ایمن و درد دسترس برای بهبود این اختلالات پیشنهاد شده است. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرینات پیلاتس (Pilates Exercises) و ثبات مرکزی (Core Stability) بر دیاستازیس رکتی و ویژگی­ های ساختاری عضلات شکمی زنان نخست­ زا (Primiparous) می ­باشد. روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی می ­باشد. تعداد 20 نفر از مادران نخست­ زا بین سنین 20 تا 30 سال بر اساس معیارهای ورود و خروج از تحقیق وارد تحقیق شدند. سپس به صورت تصادفی ساده به دو گروه تمرینات ثبات مرکزی و تمرینات پیلاتس تقسیم شدند. در مرحله پیش ­آزمون، دیاستازیس رکتی و ضخامت عضلات راست شکمی و عرضی شکم به وسیله دستگاه سونوگرافی مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از آن آزمودنی­ های گروه­ های تمرینی، تمرینات مربوط به خود را به مدت 8 هفته به انجام رسانیدند. تمرینات به صورت 3 جلسه در هفته و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه به طول انجامید. پس از پایان 8 هفته تمرینات، کلیه متغیرهای تحقیق، یک بار دیگر و در مرحله پس آزمون مورد بررسی قرار گرفت. از روش تحلیل واریانس دوراهه به منظور تجزیه و تحلیل آماری یافته­ های پژوهش در سطح معنی­ داری 0/05≥p استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس دوراهه نشان داد که پس از انجام 8 هفته تمرینات، دیاستازیس رکتی (0/001=p) و ضخامت عضلات راست (0/001=p) و عرضی شکمی (0/021=p) در هر دو گروه تمرینی به طور معنی­ داری بهبود یافته است. همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس دوراهه نشان داد که در مرحله پس ­آزمون، بین میانگین متغیرهای مورد بررسی در بین دو گروه تمرینی تفاوت معنی ­داری وجود ندارد (0/05≤p). نتیجه گیری: تمرینات پیلاتس و ثبات مرکزی به دلیل آنکه تاثیر چشم­گیری بر فراخوانی واحدهای حرکتی عضلات مرکزی بدن دارند، می ­توانند افزایش قدرت و هماهنگی عضلات راست و عرضی شکمی و نتیجتاً ایجاد ثبات در این ناحیه را به دنبال داشته باشند. لذا می ­توانند به عنوان گزینه­ های مناسب برای بهبود دیاستازیس رکتی و ضخامت عضلات شکمی زنان نخست­ زا پیشنهاد شوند.

قالب گیری دمشی یکی از فرآیندهای پرکاربرد برای تولید قطعات پلاستیکی توخالی است. در این فرآیند، یکنواختی ضخامت دیواره قطعه قالب گیری دمشی شده یک نگرانی اساسی است. پارامترهای فرآیند مانند فشار دمشی، دمای مذاب و ضخامت پاریسون بر یکنواختی تاثیر می گذارند. در این مقاله، فرآیند قالب گیری دمشی اکستروژن برای مخزن آب پژو 405 و پارس با شبیه سازی و آزمایش مورد بررسی قرار گرفته است. تاثیر ضخامت دیواره پاریسون در سه سطح و فشار دمشی در دو سطح بر ضخامت نهایی دیواره قطعه قالب گیری دمشی شده، بررسی شد. ضخامت پاریسون با استفاده از تغییر گپ هوایی بین ماندرل و دای، تغییر داده شد. نتایج نشان داد که فشار باد در هنگام دمش قطعه هیچ گونه تاثیری بر ضخامت دیواره قطعه ندارد. با این حال، ضخامت دیواره پاریسون به طور قابل توجهی بر ضخامت دیواره قطعه قالب گیری شده تاثیر می گذارد. ضخامت پاریسون با در نظرگرفتن وزن و استحکام مورد نیاز قطعه بهینه شد، به طوری که مقدار ماده مصرفی کاهش یافت. همچنین از نرم افزار پلی فلو برای شبیه سازی فرآیند قالب گیری دمشی استفاده شد. برای شبیه سازی، هندسه پاریسون اولیه به صورت تجربی توسط تجهیزات اندازه گیری تعیین شد. سپس فرآیند دمش در این پاریسون واقعی شبیه سازی شد. تطابق خوبی بین ضخامت قطعه در آزمایش ها و شبیه سازی ها به دست آمد.